We waren even in Restaurant Misverstand. Dat TV-programma ken je zeker wel, waar Dieter Coppens een restaurant opent met een team jong-dementen.

Omdat Doña Gamba ons een beetje was tegengevallen vorige dinsdag, kozen we vandaag een tafeltje bij de concurrent aan de andere kant van het pleintje, Restaurant La Farca. Ons Restaurant Misverstand speelde zich dáár af met twee gewone Spaanse kelners. We kregen, naar goede gewoonte hier, de menu in het Spaans aangereikt samen met het mandje met broodjes. “Of er misschien ook een Engelse menu is, por favor?” Juan Filipe repte zich naar binnen en bracht ons zowel de Engelse als de Spaanse. Hoera, dachten we, … een beetje te vroeg. Met zijn drieën, René, Juan Felipe en ikzelf volgden we lijn voor lijn de gerechten op beide kaarten. Dit leek te lukken. José kwam er ook bij staan en samen kozen we voor- en hoofgerecht. René had zijn zinnen gezet op ‘cold tomato soup’, een soort gazpacho dachten we. Een ‘tomato adornado y paella de mar para dos’ resumeerde Juan Filipe. En wij, alsof we het verstaan hadden, ‘Si, si, señor, por favor’.” Ondertussen kregen we onze agua mineral con en een agua mineral  sin.

En toen kwam de ‘tomatensoep’, een grote ronde schotel met tonijn, omringd door grote schijven tomaat en versierd met partjes hardgekookt ei. Een reuzengrote schotel want we waren ook vergeten een ‘medio portio’ te vragen. Dit was wel ‘cold’ en er waren ‘plenty tomatoes’ maar het zag er helemaal niet uit als soep. Mijn beste Spaans werkt best in noodgevallen. ‘Lo siento, señor, dat moet een misverstand zijn, un malentendido triste …’

De menukaarten werden er weer bijgehaald en weer vergeleken we gerecht per gerecht en wat bleek. Op de Spaanse kaart stond helemaal geen soep maar wel ‘tomato adornado’,  met tonijn en eitjes. Stel je voor dat dit je op de Groenplaats overkomt, of op de Groentenmarkt in Oostende.

Onze Spaanse kelners overlegden uitgebreid met elkaar, besloten dat we gelijk hadden en met een ‘Ok, ok’ namen ze de grote schotel terug mee naar de keuken.

Een tijdje later werd René verrast met dé ‘cold tomato soup’ opgediend in een schotel als een omgekeerde bolhoed, een rozige, oranje puree waar de lepel ‘bijna’ bleef in rechtstaan. Het was ook nog fijn gegarneerd met Spaanse ham, ei en fijngesnipperde look. René vond het bijzonder lekker; ik durfde er niet van proeven vanwege de look.

Later in de namiddag genoot ik van een wandelingetje langs de rivier de Piedras. Bij hoog water is het aangenaam pootje baden, het water is lauw warm.

Hier bij El Rompido dobberen sloepjes van alle leeftijden. In één ervan zat een visser zijn netten te herstellen.

De meeuwen zijn schuw, ze houden zich op afstand en schreeuwen alleen maar tegen elkaar wat onverstaanbaars.

Voor de rest hebben we voornamelijk, geluierd, gelezen en getekend, onze hoofdbezigheden nu in El Rompido. Gewoon genieten van het mooie huisje en ook al vooruitkijkend naar het vervolg van onze reis….