We zitten voor ons vakantiehuisje op het terras van kiezels, onder een oranje parasol. Van hieruit hebben we zicht op de vallei met de indrukwekkende abdij van Brantôme. Na heel wat zoeken vonden we de ‘gîtes Belle-Vue’, hier boven op de heuvel. De eigenaar, een vriendelijke Engelsman stond ons al op te wachten … of we het gemakkelijk gevonden hadden. Neen dus. Graham praatte als een Engelse waterval, overstelpte ons met documentatie. Lorna, zijn vrouw, kwam met een welkomstmandje boter, brood, cakejes, wijn en fruitsap. Ze noemen dus Graham en Lorna Scott en ze vonden deze huisjes op het internet, toen nog eigendom van de burgemeester van Brantôme. Toen ze klaar waren met renoveren, kwam Corona eraan, 2 jaar geen verhuur, een moeilijke periode dus.

De reis gisteren verliep rustig, een zondag, dus weinig vrachtwagens op de snelweg. De hele rit viel eigenlijk heel goed mee al was de periferie rond Parijs heel druk, maar we stonden nooit echt stil. Soms leken we wel in een mierennest terecht gekomen te zijn.

Alleen nog dit ene typische voorval dat toch even voor lichte paniek zorgde vòòr we thuis vertrokken. We vertrokken met wat vertraging om 9 uur 10, na een zoektocht naar de sleutels van papa, opa René. Uiteindelijk werden ze gevonden achter het gordijn in de slaapkamer!