Uitstapje naar Monsaraz ... vroeg in de ochtend

Het is warm met een grote ‘W’ en heel veel ‘RRRR’-en

We waren rond 15 uur terug van Monsaraz, snakkend naar een siësta. Nu zit ik op onze veranda in een poging niet te smelten en de mooie herinneringen van deze morgen bijeen te schrijven.

Wijs dat we zo vroeg opgestaan zijn en in de ochtendkoelte vertrokken. Rond 9 uur was het nog maar 20 graden.

Micheline laat ons alweer verdwalen in de smalle straatjes van Redondo. Een goed begin!

Onze intuïtie en oriënteringsvermogen haalt het uiteindelijk van de technologie.

Hier is het soms een beetje rijden zoals vroeger in Frankrijk. Tijdens onze eerste reizen in de jaren ’80 leerden we algauw aan de kruispunten achterom te kijken om de juiste weg te vinden. Hier staan er gewoon heel weinig wegwijzers. De weg naar Monsaraz die kent toch iedereen zullen ze wel gedacht hebben.

Wij rijden over verschillende stukken rechte weg. Zouden dat heirbanen geweest zijn? Langs gouden akkers alweer, olijfbomen en … waarlijk, stop René, stop! Een wei met vier schattige kalvers en twee moeder-koeien. Een beetje verder, achter een grote struik ligt de zwarte stier. Hij staat langzaam op en stapt waardig en een beetje dreigend op ons toe, bedenkt zich plots en volgt dan zijn ‘gezin’. Ze hebben het niet voor toeristen.

Monsaraz zie je al van ver liggen. Dit witte dorp ligt boven op een rotspiek van 325 meter hoog, tussen Spanje en Portugal, uitkijkend over de vallei van de Guardiana. Vanop de stadsmuren heb je een fantastisch vergezicht.

Het is wel even klimmen van de Parking langs de stadsmuren. Je komt binnen langs de stadspoort en wandelt via de Routa Direita naar een eerste wonderlijk uitzichtpunt aan de Cisterna. Ondertussen hebben we al tientallen foto’s genomen van de huisjes met kanten gordijntjes voor het venster, bijzondere planten en bloemen bij een voordeur en in een hoekje een Loja de Artesanado ‘Coisas de Monsaraz’. Mooi aardewerk, handgeweven tapijten en daartussen mandjes met souvenirs, Portugese hanen in alle formaten en magneetjes met opschrift ‘Monsaraz’ of Portugal uiteraard. We laten ons niet verleiden, of toch, magneetjes voor René’s verzameling mag nog.

Het bureau voor toerisme is te bereiken langs een armen- en benenbrekend straatje, zó steil en helemaal in ongelijke leistenen klinkers gelegd. Met één hand tegen de gevels van de huisjes steunend geraken we geheel en wel beneden.

De ‘dame de tourisme’ verkoopt ons toegangskaartjes voor de kleine tentoonstelling met Romeinse kapitelen en een zuil. Seniores betalen 1 euro elk!

Terug buiten voelt het al warm aan en we besluiten toch al een terrasje op te zoeken. Onderweg vinden we ook nog een ‘Museo de Fresco’. Eén fresco maar wel veel uitleg. (Ook 1 euro voor seniores).

Op een 15^de-eeuws fresco is een rechter te zien, die smeergeld ontvangt van de duivel en tegelijkertijd naar de uitgestrekte armen van Christus wordt getrokken. Fotograferen was niet toegelaten.

Wanneer we het museum verlaten komt een groep mensen West-Vlaams babbelend voorbij. Een praatje in eigen dialect, dat kunnen we niet laten.

Ja, we waren op weg naar een terrasje, maar onderweg trekt het restaurant ‘Casa do Forno’ ons wel aan. Een oud gebouw, de eetzaal met gothische bogen en dan het verrassende terras, door druivelaars overgroeid, helemaal in de schaduw en  het omringende landschap overziend. Eten lijkt niet van belang, het is zó genieten van dit frisse terras in dit bijzondere plaatsje in de Alentejo. Het aantal restaurantjes en pensionnetjes neemt wel langzaam toe. Zal het binnenkort ook overspoeld worden door toeristen net als Evora?

1. Op weg naar Monsaraz

2. Il Castillo

3. Monsaraz

4. Casa do Forno

5. Déjeuner sur l'herbe