Net buiten Sevilla  aan een  rondpunt 2 keer moeten rondrijden om de juiste afrit te vinden. Veel industrie, maar enkele kilometers verder rijden we alweer door heuvelend landschap, de aarde in tinten okergeel en rood - roestbruin.

Er is in 20 jaar heel wat veranderd. Toen reden we op een tweevaksbaan van Sevilla naar Huelva met enkel dorre velden en schitterend witte dorpen. Het was augustus en bloedheet. ( de auto had toen ook nog geen airco ! ) Er stonden toen veel meer van die Grote Zwarte stieren langs de baan, of verbeeld ik me wat?

Deze rit is waarlijk een beetje onwezenlijk, op zaterdagmiddag richting "de zee". Een klein beetje kon ik me inbeelden ergens tussen Antwerpen en Oostende te rijden tijdens een zonnig weekend. Hier was het net zo druk maar zonder Belgische files...  

Terug met m'n gedachten in Spanje... Het zicht van de sinaasappelbomen, beladen met feloranje vruchten en de stapels kisten hier en daar tussen de rijen. Plukkers zijn al aan het werk. Nu deed René me twijfelen: "Zijn het wel appelsienen, ze lijken zo klein..?." Ja, misschien zijn het mandarijntjes of clémentijntjes... Geen mogelijkheid langs deze A 9 om te stoppen, te plukken en te proeven... Héél spijtig!

Voorbij  Huelva en de afrit naar het "Parque National de Doñada", waar we eigenlijk hadden willen boeken, was het plots veel minder druk op de baan.

Zou het dan in El Rompido ook zo rustig zijn? Of op de koppen lopen op een zonnige zaterdag?

Het stadje binnenrijdend keken we meteen op een overvolle parking, de smalle straatjes waren ook niet meteen een mogelijkheid en, bang onszelf ergens vast te rijden zoals ons eens overkwam op het eiland Lesbos... Net buiten het center vonden we de door bomen beschaduwde Aparcamiento Publico. Vijf minuutjes daarvandaan, richting strand, liggen restaurantjes en terrasjes en het geurt er naar gebakken vis en look. Daar kunnen we niet aan weerstaan. 

Bij "Doña Gamba" op de Plaza de la Sirena strijken we neer tussen de vrolijk etende Spanjaarden. Aan elke tafel lijkt het feest. We werden vlug bediend op het terras en bestelden, gamba's, brood en tomatensla. Om al de hongertjes te stillen kon er nog een schoteltje "Inktvis op Gallische wijze" bij.

Tegen drieën mochten we bij Galeta No 8 aankloppen om de sleutel van het huisje te vragen. Booking. Com had ons al verwittigd dat Doña Maria enkel Spaans spreekt. En wat voor Spaans! Zowat 20 woorden per seconde!

Gelukkig gaf de leraar Spaans, Paul,uiteraard bijgenaamd Pablo , ons toen een gouden tip. " Zeg aan die Spanjaarden dat ze wat trager spreken ....Hable usted demasiado por favor, no entiendo mucho Español, soy Belgica...." Dat helpt meestal.

Donã Maria liet ons van de ene verbazing in de andere vallen.

Een vakantiehuisje als dit, hadden we nog nooit. Zo huiselijk ingericht. Vermoedelijk woont de eigenaar hier zelf een gedeelte van het jaar.

Nu mogen wij ervan genieten... het summum is het dakterras met, tussen de daken van de buren, uitzicht op de Lagune van El Rompido...